Onze boot was één van de 6 van de A-compagnie uit de eerste golf met mannen, die de Duitsers moesten verrassen.Toen we dicht bij het strand kwamen konden we de Duitse obstakels al zien liggen.

Ik was één van de scherpschutters en stond onder bevel van luitenant Anderson. We waren geland bij een uitgestrekt strand genaamd Omaha Beach. We bewogen ons volgens de orders al kruipend en schietend voort.

Ik zag granaten komen uit de richting van een betonnen bunker, ik had nog nooit zo’n grote bunker gezien en had er geen moment idee van wat er achter mij in de groep gebeurde. Voor mij was er niet veel meer te zien dan een paar Franse huizen, ook kwam het water snel op. Veel van mijn mannen waren gesneuveld of uitgeschakeld.

Toen werd ik ineens geraakt in één van mijn knokkels. Het vreemde was dat ik de wond nauwelijks voelde, terwijl het toch hevig bloedde. Naast me in het water zat soldaat Henry G die ook geraakt was. Hij zei tegen mij: "Ze zullen ons achter laten als dode ratten", maar daar dacht ik op dat moment nog helemaal niet aan.

Ik probeerde zo veel mogelijk naar voren te komen. Ondertussen had ik ook een ander geweer bij een gesneuvelde soldaat gepakt omdat die van mij er mee was opgehouden. We schoten op iets wat onbelangrijk leek. Er was voor mij geen denken aan dat we van de Duitsers zouden winnen.

Ik ben toen nog erg ver op het strand gekomen, maar velen van mijn maten zijn nooit meer naar huis teruggekeerd.